سوال فلسفی

نمی دونم کسی تا حالا به این موضوع فکر کرده یا نه؟

من امروز داشتم وبلاگ یه کسی رو میخوندم. اون به این موضوع اشاره کرده بود. بگذریم. هر کس تنها به دنیا میاد. بالاخره یه روزی هم تنها باید بره. جواب کارهاش هم که تنها باید پس بده. پس چرا اصلا تو زندگی نتها نمونیم؟ چرا به یکی دل ببندیم که میدونیم یه روز میره و تنها میزارتمون؟ چرا باعث شیم که یکی به ما دل ببنده با اینکه میدونیم بالاخره یه روز میریم و تنهاش میزاریم؟ با این کار باعث غم و غصه ای برای خودمون یا برا یه سری دیگه که بهم دل بستیم میشیم. بهتر نیست تنها بمونیم تا نخواهیم در اینده بشینیم گریه و زاری کنیم؟

عوض چرت و پرت گفتن بشینید یه کم فکر کنید

منتظر پاسخ های شما عزیزان هستم

( اخه بگو تو که اینقدر فارسی نوشتی خوب میرفتی پرشین بلاگ دیگه داغون)

خوب اکثرا حس فینگلیش خوندن رو ندارن